Only She เพียงแต่เธอ(ก้อยดาว)(Yuri)

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละคร

ดาว ดุจดาว จำรัสไพศาล



ก้อย วิริยา ก่อเกียรติภิรมย์

เนื้อเรื่อง

ก้อย(PART)

             ไม่อยากจะขอ ให้เวลานี้เป็นของเรา ไม่อยากจะถาม ว่าเราจะเหมือนเดิมได้ไหม

เสียงริงโทนของฉันดังขึ้นพร้อมกับรายชื่อผู้โทร”แอล”ฉันถอนหายใจพร้อมกับรับโทรศัพท์

“ฮัลโหลแอลมีไร”

“ก้อย แกยังไม่คืนดีกับดาวอีกหรอ”

“จนกว่ามันจะมาง้อฉันแหละ”

“ก็มันกลัวว่าไอหัวเกรียนแฟนเธอจะมาตบ”

“แฟน?ใครแฟนฉัน?”

“ไอหัวเกรียนๆที่เธออยู่กับมันวันปัจฉิมรุ่นพี่ม.6 อะ”

“อ่อ มันไม่ได้เป็นแฟนฉันมันแค่มาจีบฉันเฉยๆ”

“แล้วแกก็เล่นกับมันเนี่ยนะ?”

“ฉันไม่ได้เล่นกับมัน ฉันแค่ประชดดาว”

ฉันพูดพร้อมกับปิดโทรศัพท์เพราะขี้เกียจตอบคำถามของแอล

ด้านฝั่งแอล

ดาว(PART)

“ดาว ก้อยมันปิดโทรศัพท์ไปแล้วอะ”แอลพูดกับฉัน

“แล้วตกลงไอหัวเกรียนนั่นไม่ใช่แฟนก้อยใช่ปะ”ฉันถามแอล

“อืม ก้อยมันบอกไม่ใช่อะ”แอลตอบ

ฉันพยักหน้าและรีบวิ่งมุ่งหน้าไปบ้านก้อยอย่างทันทีโดยไม่หยุดฟังแอลที่ตะโกนถามว่าฉันว่าจะไปไหน หลังจากที่ฉันวิ่งออกมาจากหมู่บ้านแอลแล้วฉันก็รีบเรียกแท็กซี่และบอกทางให้ไปที่บ้านก้อยอย่างด่วน

 15 นาที ผ่านไป ณ เวลา 2 ทุ่มฉันก็ได้มาอยู่ที่หน้าบ้านก้อยอย่างเรียบร้อยแล้วฉันยืนทำใจอยู่ซักพักแล้วจึงกดกริ่งหน้าบ้านก้อย ซักพักก็มีชายคนหนึ่งเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้

ใช่แล้วชายคนนี้คือ พ่อของก้อย

“อ้าว หนู ดาวใช่ไหม”พ่อของก้อยถามฉัน

“ใช่ค่ะ คือ ก้อยอยู่ไหมคะ”

“ก้อยนะเหรอ อยู่บนห้อง ขึ้นไปสิ”พ่อของก้อยพูดกับฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“งั้น หนูขออนุญาตนะคะ”ฉันขออนุญาตพ่อของก้อยและรีบเดินขึ้นไปบนห้องของก้อยทันที

ก๊อกๆๆ

ซักพักก็มีคนเปิดประตูออกมาคือ “ก้อย” ก้อยเปิดประตูออกมาและเงยหน้ามองฉัน

ก้อยมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ตกใจก่อนที่ก้อยจะรีบปิดประตูห้องทันที

“ก้อย อย่าหนีฉันสิฟังฉันก่อน”

ก้อย(PART)

หลังจากที่ฉันวางสายแอลฉันก็นั่งฟังเพลงและเล่นคอมเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีคนมาเคาะประตูห้องของฉัน ฉันเดินไปเปิดประตู ปรากฏร่างของดาวฉันตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก

ฉันจึงรีบปิดประตูลงและรีบเดินมานั่งลงที่เตียง เสียงของดาวที่พูดอะไรต่างๆนาๆพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นๆและเสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่ จนในที่สุดฉันเริ่มใจอ่อนเดินไปเปิดประตูให้ดาว

พอฉันเปิดประตูออกมาก็พบดาวที่ยืนร้องไห้อยู่ ดาวโผเข้ากอดฉันทันทีและก็พูดกับฉันว่า

“ก้อยฉันขอโทษ ฮึกๆ”

“ดาวอย่าร้องไห้เลยนะ”ฉันปลอบดาว

“ก้อย ฉันขอโทษจริงๆที่ฉันพูดไปวันนั้นเพราะฉันกลัว กลัวว่าคนอื่นจะมองเราว่าเราผิดปรกติ ฮึกๆ”

“ดาว  พอแล้วฉันเข้าใจแล้วหยุดร้องนะ”ฉันพูดกับดาวและพาดาวมานั่งที่เตียง ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของดาว

”ดาวหยุดร้องนะ น้ำตาหน่ะมันไม่เหมาะกับเธอหรอก”ฉันพูดและยิ้มให้ดาว ดาวเงยหน้ามองฉันก่อนที่หน้าของเราทั้งสองคนจะใกล้กันเข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งปากของเราสองคนประกบกัน

“จูบ”ใช่ฉันกับดาวจูบกัน จูบกันอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งฉันเผลอดันลิ้นเข้าไปชิมความหวานในปากของดาว จากจูบที่แสนนุ่มนวลและอ่อนโยนกลับค่อยๆร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันเผลอผลักดาวนอนลงก่อนที่จะขึ้นคร่อมดาว ฉันมองหน้าแดงๆของดาวเพื่อขออนุญาตดาว ดาวพยักหน้าเชิงอนุญาต ฉันจึงก้มหน้าลงไปไซร้ซอกคอของดาว…………

.

.

.

.

.

.(อะไรเกิดขึ้นจินตนาการเอาเองนะ ไรท์ไปแล้วฟิ้ววว)

ก้อย( PART)

            หลังจากวันนั้นฉันกับดาวก็คบกันอย่างเปิดเผยไปเที่ยวไหนด้วยกัน ทำอะไรต่างๆด้วยกัน

ความทรงจำดีๆเกิดขึ้นอย่างมากมาย จนกระทั่ง”ดาว”ต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาด้วยสาเหตุจากธุรกิจของครอบครัว
ฉันกับดาวเลยไม่ได้ติดต่อกันอีก

“7 ปีแล้วสินะ หลังจากวันนั้น”ฉันบ่นกับรูปคู่ของฉันกับดาว และมองออกไปนอกหน้าต่าง

กลั้นน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา

ก๊อกๆเสียงเคาะประตู

“ก้อยมีคนมาหาลูกหน่ะ ลงไปดูหน่อยเร็ว”พ่อพูดกับฉัน

ฉันปาดน้ำตาก่อนที่จะตอบพ่อของฉันไปว่า”บอกคนที่มาหาว่ารอแปปนะพ่อ”

ฉันวิ่งไปล้างหน้าและลงมาข้างล่างเพื่อพบคนที่มาหาฉัน ฉันพบกับ “ดาว” ถึงแม้เวลาเปลี่ยนไปแต่หน้าตาของดาวก็ไม่เปลี่ยนแปลงฉันจำหน้าเธอได้ดี

“ดาว…..”ฉันเรียกดาวเบาๆและวิ่งไปกอดดาวทันที ก่อนที่น้ำตาที่ฉันกลั้นไว้เมื่อกี้จะไหลออกมาอีกครั้ง

“ก้อยนี่ฉันเองนะ”ดาวบอกฉันและกอดฉันตอบ

“อือฉันรู้แล้ว”ฉันตอบดาวแล้วก็ยังคงกอดดาวอยู่อย่างนั้น

“ก้อยปล่อยฉันได้แล้ว ฉันหายใจไม่ออก”ดาวบอกกับฉันและยิ้มและยื่นซอง ซองนึงมาให้ฉัน

หน้าซองเขียนว่า เรียน คุณวิริยา ก่อเกียรติภิรมย์ ฉันคลายกอดดาวก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบซองซองนั้นจากมือของดาว ฉันเปิดซองนั้นขึ้นก็พบกับกระดาษสีชมพูที่อยู่ข้างใน ใช่แล้วนี่มัน “การ์ดแต่งงาน” ฉันรีบเก็บมันเข้าซองเหมือนเดิมและมองหน้าดาวและตอนนี้น้ำตาของฉันได้ไหลมากกว่าเดิม

“ดาวนี่มันอะไรกัน”ฉันถามดาวด้วยน้ำเสียงที่สั่นและดวงตาสั่นระริก

ดาวตอบฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า”มาด้วยหล่ะ”และดาวก็เดินออกจากบ้านฉันไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านของฉัน รถคันนั้นเปิดกระจกออกมาก็พบชายฝรั่งหน้าตาดีคนหนึ่งประจำอยู่ที่ ที่นั่งคนขับ ฉันมองรถคันนั้นขับไปจนลับสายตาก่อนที่ร่างกายของฉันจะทรุดลงกับพื้นและปล่อยน้ำตาที่เก็บไว้ออกมา ในเวลาเดียวกันพ่อของฉันก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วมองมาที่ฉันและรีบวิ่งมาพยุงฉันให้นั่งที่โซฟาและถามฉัน

“ก้อยเกิดอะไรขึ้นทำไมลูกร้องไห้หนักขนาดนี้”

“พ่อคนที่มาหาหนูเมื่อกี้คือดาว” “ดาวเอาการ์ดแต่งงานมาให้หนู ฮึกๆ”

พ่อมองหน้าฉันด้วยสายตาที่สงสารฉันก่อนที่จะพูดว่า

“ก้อยพ่อว่าลูกขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า”พ่อพูดกับฉันและพยุงฉันขึ้นไปบนห้องของฉันหลังจากส่งฉันเสร็จ พ่อของฉันก็ลงไปข้างล่าง ฉันจึงหลับไปพร้อมกับน้ำตา

.

.

.

  3 วันผ่านไป วันนี้คือวันแต่งงานของดาว ฉันนั่งมองการ์ดแต่งงานของดาวที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของฉัน น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาอีกรอบ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองท้องฟ้า

ที่เริ่มครึ้มเพราะฝนใกล้ตก

“ดาวทำไมเวลาแค่ 7 ปีทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”

“แล้วทำไมฉันยังเหมือนเดิมอยู่”

“ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ”

ฉันพูดกับท้องฟ้าที่ตอนนี้ฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก ฉันวิ่งลงจากห้องไปที่สนามหลังบ้าน เงยหน้าขึ้นเพื่อช่วยให้น้ำฝนรักษาแผลในใจที่ไม่มีวันหายของฉัน.ให้ทุเลาลงบ้าง

“ดาวฉันรักเธอนะ ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เธอจะเป็นคนสำคัญของฉันตลอดไป”

ฉันตะโกนแข่งกับเสียงฝนครั้งสุดท้ายก่อนที่สติทั้งหมดของฉันจะวูบดับลง….


Writer talk
คือว่าฟิคเรื่องยาวที่ไรท์เคยแต่งลงเกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อย ทำให้ตอนทั้งหมดหาย ต้องขอโทษด้วย
ไรท์เลยแต่งเรื่องนี้เพื่อเป็นการขอโทษ
ไม่รู้จะชอบกันรึเปล่านะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านคร้าบ